5 мая, Мінск /Кар. БЕЛТА/. За ўстанаўленнем імён загінулых воінаў і ахвяр Вялікай Айчыннай вайны стаіць гісторыя канкрэтных сем'яў, заявіў у праекце БЕЛТА "Краіна гаворыць" начальнік упраўлення па ўвекавечанні памяці абаронцаў Айчыны і ахвяр войнаў Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь Сяргей Корнеў.
"Сваякі прыязджаюць і дзеля гэтага варта працаваць, - адзначыў Сяргей Корнеў. - Нядаўна было перапахаванне астанкаў у мемарыяльным комплексе "Масюкоўшчына". Прыязджалі з Рэспублікі Татарстан сваякі двух байцоў, якія былі ўстаноўлены намі ў ходзе палявых пошукавых работ. Гэта дзве пляменніцы, унучкі чырвонаармейца з дзецьмі. Сваякі едуць. І я вам скажу, што для іх гэта сапраўды гісторыя іх сям'і. Інакш кажучы, яны ведалі, чулі з расказаў бацькоў, бабуль, дзядуль. І на сённяшні дзень рэальна ўдалося ўстанавіць лёс. А самае галоўнае - вызначыць месца пахавання, месца пакланення, куды можна прыехаць, аддаць даніну памяці, ускласці кветкі. І такім чынам запоўніць прабелы ў гісторыі сям'і".
У Беларусі плануюць стварыць электронны партал аб вязнях канцлагераў. Паводле слоў эксперта, да гэтай работы будуць прыцягнуты ўсе зацікаўленыя - Нацыянальны архіў, КДБ, Міністэрства абароны, Генеральная пракуратура. "Зразумела, запыты будуць накіроўвацца туды, дзе толькі магчыма гэту інфармацыю ўдакладніць, устанавіць, - адзначыў начальнік упраўлення. - Нават у нашай справе ўвекавечання нельга сказаць, што займаецца толькі ўпраўленне па ўвекавечанні, 52-і спецыялізаваны пошукавы батальён".
У гэту работу ўключаны і простыя грамадзяне, неабыякавыя да гісторыі дзяржавы. "І такіх даволі шмат, - дадаў Сяргей Корнеў. - Прычым я нават не магу сказаць, што гэта толькі ўзроставыя людзі. Узрост абсалютна розны. Ёсць школьнікі нават сёмы-восьмы клас, якія, атрымаўшы ад педагога нейкае індывідуальнае заданне, спрабуюць устанавіць лёс свайго, напрыклад, аднавяскоўца. Яны ў тым ліку афармляюць з дапамогай педагогаў запыты ў архіўныя ўстановы, да нас ва ўпраўленне прыходзіць вельмі шмат запытаў. А магчымыя сведкі тых падзей дзеляцца сваімі ўспамінамі. Зразумела, людзі ўжо ва ўзросце, не заўсёды могуць, дапусцім, правільна ўказаць месца. Але тым не менш гэта інфармацыя потым накладваецца на тую інфармацыю, якую мы атрымалі з дапамогай архіўных крыніц. Плюс вялікую работу ў гэтым напрамку праводзяць нашы грамадскія пошукавыя аб'яднанні, клубы, атрады".-0-
"Сваякі прыязджаюць і дзеля гэтага варта працаваць, - адзначыў Сяргей Корнеў. - Нядаўна было перапахаванне астанкаў у мемарыяльным комплексе "Масюкоўшчына". Прыязджалі з Рэспублікі Татарстан сваякі двух байцоў, якія былі ўстаноўлены намі ў ходзе палявых пошукавых работ. Гэта дзве пляменніцы, унучкі чырвонаармейца з дзецьмі. Сваякі едуць. І я вам скажу, што для іх гэта сапраўды гісторыя іх сям'і. Інакш кажучы, яны ведалі, чулі з расказаў бацькоў, бабуль, дзядуль. І на сённяшні дзень рэальна ўдалося ўстанавіць лёс. А самае галоўнае - вызначыць месца пахавання, месца пакланення, куды можна прыехаць, аддаць даніну памяці, ускласці кветкі. І такім чынам запоўніць прабелы ў гісторыі сям'і".
У Беларусі плануюць стварыць электронны партал аб вязнях канцлагераў. Паводле слоў эксперта, да гэтай работы будуць прыцягнуты ўсе зацікаўленыя - Нацыянальны архіў, КДБ, Міністэрства абароны, Генеральная пракуратура. "Зразумела, запыты будуць накіроўвацца туды, дзе толькі магчыма гэту інфармацыю ўдакладніць, устанавіць, - адзначыў начальнік упраўлення. - Нават у нашай справе ўвекавечання нельга сказаць, што займаецца толькі ўпраўленне па ўвекавечанні, 52-і спецыялізаваны пошукавы батальён".
У гэту работу ўключаны і простыя грамадзяне, неабыякавыя да гісторыі дзяржавы. "І такіх даволі шмат, - дадаў Сяргей Корнеў. - Прычым я нават не магу сказаць, што гэта толькі ўзроставыя людзі. Узрост абсалютна розны. Ёсць школьнікі нават сёмы-восьмы клас, якія, атрымаўшы ад педагога нейкае індывідуальнае заданне, спрабуюць устанавіць лёс свайго, напрыклад, аднавяскоўца. Яны ў тым ліку афармляюць з дапамогай педагогаў запыты ў архіўныя ўстановы, да нас ва ўпраўленне прыходзіць вельмі шмат запытаў. А магчымыя сведкі тых падзей дзеляцца сваімі ўспамінамі. Зразумела, людзі ўжо ва ўзросце, не заўсёды могуць, дапусцім, правільна ўказаць месца. Але тым не менш гэта інфармацыя потым накладваецца на тую інфармацыю, якую мы атрымалі з дапамогай архіўных крыніц. Плюс вялікую работу ў гэтым напрамку праводзяць нашы грамадскія пошукавыя аб'яднанні, клубы, атрады".-0-
